Doris is tot ons grote verdriet verhuisd naar een huisje waar zij het enige hondje is. Ze had te veel stress van het leven in een roedel.
Doris is in Engeland geboren aan het begin van het corona tijdperk. Het gezin was zo ontzettend bang voor corona dat ze in al die tijd nooit bezoek in huis hebben ontvangen en tijdens wandelingen hebben ze alle honden gemeden. Toen ik Doris met 15 weken ophaalde gromde ze in het park naar andere honden. Ze vertrouwde ze niet.
Thuis aangekomen had ze Keetje als beste vriendin en voelde ze zich gesteund. Het eerste jaar hebben Keetje en Doris enorm veel aan elkaar gehad. Toch is Doris (en ook Keetje) een aantal keren gepakt door grotere honden op de zandvlakte. Haar angst voor andere honden kreeg ik, ondanks heel veel training met diverse specialisten, niet helemaal weg. Ze viel uit naar andere honden.
Naarmate Keetje en Doris ouder werden kregen ze vaker ruzie, om botjes, speeltjes. Ik zorgde dat die dingen niet meer rondslingerden en kon zo gevechten voorkomen. Over het algemeen was er prima mee te leven. Toch viel me op dat naarmate de roedel groter werd, Doris bedeesder overkwam. Ze rende niet meer zo vrolijk rond, pakte sociale hondensituaties soms niet zo handig aan, waardoor ze de klos was. We gingen wat vaker alleen dingen met haar doen en zagen dan de verrukkelijke Doris die ze eigenlijk was. Lekker ronddartelen, enthousiast spelen, strak apporteren, fantastische focus op ons. Maar als we dan weer thuiskwamen, dan vond ze dat wij van haar waren en dat de andere honden niet bij ons mochten komen. Dat is heel lastig.
Bij haar tweede nestje verdedigde Doris haar puppy’s tegenover de andere honden. Die mochten niet geïnteresseerd komen kijken. Dan kregen ze een snauw. Dit hebben we ook weer prima opgelost door de roedel te splitsen en de pups in de slaapkamer te laten. Maar echt ontspannen voelde het niet. Doris kreeg er te veel stress van en ik ook. Toen mijn ouders terugkwamen van hun reis naar Spanje en vroegen of ze deze zomer weer een hondje mochten hebben voor een paar maanden, was ik super blij met deze oplossing. Doris was ontzettend gelukkig bij mijn ouders. 2 mensen helemaal voor zichzelf, alle aandacht voor haar. Deze afstand heeft er voor gezorgd dat ik ben gaan inzien dat ik haar niet gelukkig kon maken in onze roedel. Ze is een prachtig hondje om te zien, ze is verrukkelijk om mee samen te leven, ze geeft me enorm veel levensvreugde als ik met haar alleen ben.
Maar ik heb haar moeten laten gaan, zodat we beide gelukkiger zijn. Ik zie haar bijna elke dag op instagram. En het blijft pijn doen…
